Nu zijn we voor de Internationale Keuze van de Rotterdamse Schouwburg in de Gouvernestraat beland, het vroegere Lantaren-Venster. In Portrait Series Rotterdam zien we 16 verhalen van Rotterdammers, grotendeels gespeeld en een paar op video. De setting doet toch een beetje denken aan Idols of Popstars. Een persoon die iets van zich zelf laat zien en wij kijken toe. Slechts het commentaar van de jury ontbreekt.De verhalen en scènes variëren. Het begint heel sterk een jongeman zit op een stoel terwijl teksten op het scherm voorbij trekken. "Ik wist niet dat...., ik wist niet dat". Hij kon niet weten dat zich iets gruwelijks tussen zijn ouders voltrok. Als hij in een te groot paar damesschoenen stapt zie je weer iets van een kleine kwetsbare jongen. Een ander hoogtepunt is een Spaanse designer die vertelt over de liefde met zijn New Yorkse vriend. Na een 10-daagse ontmoeting in Rotterdam wordt Skype het middel van hun liefde, ze slapen zelf met skype, 'cybersleeping together'. Hij danst uiteindelijk mee met een filmpje waarop zijn vriend ook danst, ontroerend.
Wat wel opvalt is dat de spelers grotendeels dezelfde leeftijd lijken te hebben de meeste zo tussen de 30 en de 40. Op de videobeelden zijn wel twee 'ouderen' te zien, maar dit geeft toch een wat eenzijdig beeld van Rotterdam. Theater kan veel, maar ik bedacht dat om in de levens van meer Rotterdammers door te dringen verhalen en papier misschien meer te bieden hebben.
Bijzonder is wel de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen zijn of haar persoonlijke verhaal voor het publiek verbeeld. Andy Warhols adagium van '15 minutes of fame' is werkelijkheid geworden. Deel van het leven is het persoonlijke te verbeelden via theater, video of ander beeld. (En soms via een blog...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten