Het beeld van de slagwerker die met hamers op de houten kist slaat doet denken aan de communistische beeldsymboliek. De arbeider met de hamer, alleen de sikkel ontbreekt. Het Dies irae van Oestvolskaja is echter geen muziekstuk ter ere van de communistische heilstaat. De muziek is dreigend, ritmisch en je voelt de spanning. Het is al weer lang geleden dat de documentaire van Cherry Duyns en Reinbert de Leeuw een intrigerende documentaire maakte over deze teruggetrokken componiste. Het is mooi haar muziek nu live te horen. Het is een vol programma met muziek van Bach tot Messiaen en een bijzondere première van Holliger voor contrabas. Soms raakt het, soms ook niet. Maar het Dies irae raakt zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten