In de nacht klinkt er muziek. 'Zó is onze liefde dat u niet sterven kunt zonder mij, en ik niet zonder u'. Opera OT en Domestica brengen de nachtvoorstelling van 'Le vin herbé' van Frank Martin. Oorspronkelijk een oratorium, nu een opera. Het aloude verhaal van Tristan en Isolde, de toverdrank en hun daardoor gedoemde liefde wordt intens en strak opgevoerd.
Op het toneelbeeld rechts het orkest, achter een gordijn van stroken, zangers in het grijs en kinderen met bootjes die de tocht over het water uitbeelden. Het zijn mooie beelden, vooral het slotbeeld. Tristan en Isolde zijn overleden en liggen naast elkaar in hun graf, de kinderen vormen de boog die ook na hun dood hun handen verbinden. Hun liefde is sterker dan de dood. De kleuren van het toneel veranderen mee; rood als Isolde zich in een droom realiseert dat ze Tristan niet meer levend zal zien.
Er wordt mooi gezongen, vooral Philippe Do als Tristan maakt indruk. Steeds zachter en gekwelder zingt hij op zijn doodsbed 'Isolde, mijn lief'. De andere zangers vormen samen een mooi ensemble. In de epiloog zingen de zangers ons rechtstreeks toe (en denk ik terug aan een zelfde vorm van een epiloog in de prachtige Rake's Progress ook van Opera OT al weer jaren geleden). Zij groeten allen die liefhebben. En zo fietsen we de donkere nacht in.
Foto Ben van Duin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten