Het is moeilijk om te beginnen bij het beschrijven van de film Holy Motors van Leos Carax. Het is een film van de buitencategorie om het zo maar te zeggen, geen film met een lineair verhaal, maar een film vol verrassende beelden en verhalen.
Denis Lavant speelt de hoofdrol, of liever gezegd de hoofdrollen, want nadat hij 's ochtends zijn huis verlaat en in een limousine stapt, steeds stapt hij er als iemand anders uit. Hij speelt een andere rol, als bedelares, als wilde kannibaal (op een bizar kerkhof, waarbij het de moeite waard is om op de teksten op de grafstenen te letten), als vader, als stervende oom, als zichzelf misschien in een ontroerend gesprek met Kylie Minogue of als huurmoordenaar.
Wervelende, ontregeld en divers in beeld gebracht. Want wat zegt het dat de film begint met het beeld van mensen die in de bioscoop naar het scherm zitten te kijken? En je vervolgens denkt op een boot te zijn, maar als de hoofdpersoon zijn kamer verlaat, hij diezelfde bioscoop binnenstapt? Zeker is dat de film een ode is aan het acteren, aan wat Denis Lavant kan en hoe hij steeds een ander kan worden. Waar wel de vraagt opkomt dat als je steeds een rol speelt wie je dan zelf nog bent?
Maar een film om je aan over te geven, je te laten meevoeren (en misschien om nog eens terug te kijken) en vooral tot het einde te blijven omdat ook limousines niet zijn wie ze lijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten