De kerk in Vught is niet meer in gebruik en vormt daarmee het perfecte decor voor de voorstelling Drie monniken van Artemis / Veenfabriek. In het koor is een stellage gebouwd met een gebroken stenen vloer, waarop kisten staan en een in folie verpakt Mariabeeld ligt. De voorstelling begint verstild zoals het in een zwijgende orde betaamt, slechts af en toe onderbroken door een belletje. Dat belletje klinkt keer op keer, het ritme van het klooster wordt het ritme van het theater.
Het is de laatste avond in het klooster, er zijn te weinig monniken en morgen moeten ze vertrekken. Het zwijgen wordt doorbroken en wij worden deel van een eerst zoekend en later overtuigend spreken. Spreken over het waarom van de keuze voor het klooster, voor vlucht en verlangen en voor de vraag wat er buiten ligt. En steeds wordt het gesprek onderbroken door klanken van het belletje, van gezangen en van een hond die schijnbaar van buiten blaft.
Voor een van de monniken lokt het leven buiten, voor de ander is er geen mogelijkheid buiten het klooster voorstelbaar. Maar bij allen is er ook weemoed naar het gezamenlijk zingen, het ruisen van de pijen en de warmte van het geloof. Prachtig is het beeld waarin Bert Luppes zijn pij aflegt en zijn gezicht veel meer ruimte en emotie krijgt.
Een verstilde, oprechte en muzikale voorstelling die een mooi begin vormde van een bezoek aan het Festival Boulevard.
Foto: Kurt van der Elst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten