Branden

Het toneel is bedenkt met een soort zwart grof zand met daarin een graf. Wit papier vormt een scherm waarop als schaduwen beelden zijn te zien. Langs de kant liggen stapels dekens. Opgevouwen dekens met een ballon vormen de kinderbedjes uit een weeshuis en roepen het beeld op van de Monumenta tentoonstelling in het Grand Palais. Later zien we achter het witte papier een dorpje dat afbrandt. Oranje dekens bedekken de vloer; de wereld staat in de brand en de grond is bedekt met bloed. Het eindbeeld zijn blauwe dekens die de vloer bedekken, het blauw van de hemel, maar vooral het blauw van de oceaan. Het symbool van de liefde van Nawal Marwan. De beelden zijn niet alleen mooi en inventief, maar ook indrukwekkend.
Branden is een intens toneelstuk over de verschrikkingen van de oorlog en de pogingen om de ketenen van wraak en geweld te doorbreken. Hoewel de tekst soms wat boodschapperig is en een element van het verhaal wel te voorzien, is het geheel een intense en heftige ervaring. Fania Sorel speelt Nawal Marwan bijzonder mooi in alle fasen van haar leven en is steeds aanwezig. Bijzonder is de rol en het spel van Bright Omansa Richars als soldaat en beul. Ondanks al het geweld en de keten van wraak zijn er ook sporen van hoop. Het blauw van de liefde overwint het oranje van het vuur en bloed.