Tien Geboden

Sommige theatervoorstellingen zijn zo bijzonder en zo goed dat je ze keer op keer wil zien. Tien Geboden van NTGent en Wunderbaum is één van de allermooiste voorstellingen die ik ooit gezien heb. In september 2007 zag ik voor het eerst deel 1 bij de Internationale Keuze van de Schouwburg in Rotterdam en dat was een bijzondere en heftige theaterervaring, dus voorjaar 2008 snel nog eens gegaan in Dordrecht. Begin van dit jaar was er de marathon met deel 2 en nu opnieuw de marathon in Antwerpen. Opnieuw intens, bijzonder en een fantastische theaterervaring. Het blijft speciaal hoe Johan Simons het is gelukt van een serie mooie films van Kieslowski nu deze theaterproductie te maken.

Deel 1 begint met het tragische verhaal van Pavel die mag gaan schaatsen omdat zijn vader met zijn computer heeft berekent dat het ijs het moet houden. Zijn dood komt hard aan, gesymboliseerd door het gebaar van zijn vader die de rits van de jas van zijn dode zoontje dicht doet. Het raakt je meteen in je hart. Bijzonder is het gebruik van muziek van Mahler tot Els Dottermans die meezingt met 'J'aime la vie' en 'It's a man's world' steeds voegen ze een sterk element aan het gebod toe. De fantastische acteurs zijn dan kind, dan moeder of vader en geven steeds commentaar op hetgeen ze spelen. Voortdurend wordt er gespeeld op twee niveau's, zowel direct als reagerend op wat er gebeurt. Is deel 1 heftig, intens en emotionerend, deel 2 is soms abstracter en soms komischer, maar even spannend.

Het meest bijzondere blijft keer op keer het vijfde gebod 'Gij zult niet doden', destijds al een bijzonder mooie film (A short film about killing) nu een absoluut theaterhoogtepunt. Het verhaal van een roofmoord. Els Dottermans is de moeder die het hele gruwelijke verhaal vertelt, zittend op heb bed naast haar zoon, Oscar van Rompay. De gruwelijkheid van de moord is er, maar ook het intense verdriet van de moeder en de onmacht van de zoon als de doodstraf komt. De kleine gebaren van een moeder die haar hand naar haar zoon uitstrekt of het loslaten van Oscar van Romay als hij sterft en zijn broekspijpen loslaat. Nu een vierde keer gezien raakt het opnieuw en heftig. Een bijzondere en ontroerende theaterervaring zoals er maar weinig zijn.