Tijdens het filmfestival zag ik de film 'Les Éclats' een zwart-wit documentaire die een poëtisch en rauw beelde schetste van het leven van vluchtelingen bij Calais. In de duinen wachten zij op een kans om naar Engeland te komen. Le Havre van de Aki Kaurismäki gaat deels over hetzelfde thema alleen zijn we nu in Le Havre. Idrissa ontsnapt als een container met vluchtelingen geopend wordt en treft de schoenpoetser Marcel Marx wiens vrouw net in het ziekenhuis is opgenomen.
Het is een film die een actueel probleem combineert met een gestileerde weemoedige gang terug in de tijd met een vleugje absurdisme. Het lijkt een Frankrijk van de jaren zestig met de strakke interieurs, oude auto's en een inspecteur in het zwart, inclusief handschoenen. Hoewel er de moderne elementen zijn, is de wereld ook overzichtelijk met de bakker, kruidenier en het café en iedereen die elkaar helpt (op de ene verrader na). Met elkaar vormt het een warme, soms wat onregelende film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten