Naast tentoonstellingen willen we ook theater zien in Frankfurt. We hebben er echter niet op gerekend dat de meeste voorstellingen van Schauspiel Frankfurt uitverkocht blijken. Zo komen we de eerste avond bij de Landungsbrücke - een alternatief theater. Daar wordt een moderne bewerking van Medea gebracht. De vraag wat moederliefde en kindermoord betekenen staat centraal, niet alleen in de klassieke tekst, maar ook in fragmenten van recente kindermoorden. Het is een voorstelling vol vaart waar de drie jonge acteurs van rol wisselen, schakelen tussen spel en lied en je weten te raken. Hoe ver kan de liefde gaan...
Gelukkig blijken er zondag bij de avondkassa nog twee kaarten voor 'Die Ratten' van Gerhard Hauptman door het Deutsches Theater uit Berlijn in regie van Michael Thalheimer. Het wordt een fantastische voorstelling, prachtig geacteerd en vormgegeven. Het beginbeeld is al indrukwekkend. Het speelvlak wordt gevuld door twee grote houten delen (onder en boven) en daar tussen is niet meer dan ruim anderhalve meter. En daar wordt de voorstelling gespeeld. Steeds staan de spelers gebukt. Gebukt onder het leven en de maatschappij. Het verhaal gaat over Frau John die na de dood van haar zoontje zelf geen kind meer kan krijgen en in de zwangerschap van een Pools meisje de kans ziet om dat kind voor haar eigen door te laten gaan. Het wordt deels gespeeld in Berlijns dialect, maar de kracht, het gevoel de intensiteit spatten van de voorstelling af. Het is soms wreed, soms heftig, maar ook zo vol van (onmogelijke) liefde. Van het Poolse meisje voor haar kindje, van meneer John voor zijn vrouw en hun nieuwe kind en vooral van Frau John. Ze houdt zo van 'haar' kind, ze wil het onmogelijke en zonder kan ze niet leven. Haar kwetsbaarheid wordt groter en groter doordat ze bedrijf na bedrijf steeds een laag kleding aflegt. Daar staat ze dan in haar hemdje terwijl alles wegvalt.... Na afloop ben je eerst stil, dan ontploft de zaal en dan is het een voorstelling die je bijblijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten