Het kijken naar andermans ruzie geeft altijd een bepaald gevoel van gene. Want je wilt je er niet naar kijken, maar het heeft ook iets fascinerends. De film Carnage van Polanski laat ons alle elementen van een ruzie zien. Twee echtparen komen bij elkaar om de gevolgen van de ruzie van hun zoons te bespreken; de een heeft de ander met een stok geslagen. Mocht je denken 'ach vervelend, maar ja zoiets gebeurt', dan ben je snel uit die droom geholpen. Want de ouders discussiëren over hoe de verklaring moet worden geformuleerd die ze hebben opgesteld om de ruzie bij te leggen.
De onderhuidse spanning is vanaf het begin volop voelbaar en als het ene ouderpaar aankondigt op te stappen, denk je 'Ga, anders loopt het uit de hand'. Maar ja, toch nog een kopje koffie en dan begint het. Een andere toon, een opmerking die verkeerd wordt begrepen, een mobiele telefoon die steeds gaat, het gevoel beter te zijn, en dan wordt het botter. Ruzie tussen de echtparen en tussen de partners. Soms moest ik denken aan 'Who's afraid of Virginia Woolf' van Edgar Albee, waar de partners een vernietigende ruzie voeren. Maar Carnage is anders. Er wordt heel goed geacteerd, maar de ruzie blijft meer op afstand, is leuker om te kijken en het verschil tussen kinderen en ouders blijkt zo toch heel klein. Eindelijk een ruzie om niet weg te kijken, maar om van te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten