Meryl Streep zet een fantastische Margret Thatcher neer in The Iron Lady. Ze is zowel de felle politica, de leider die de Falklands terug wil als een oudere dementerende vrouw die liefdevol met haar overleden Denis praat (een prachtige rol van Jim Broadbent). Tegelijkertijd is de film geen film die een nieuw perspectief geeft op Thatcher, noch op haar persoon, noch op haar rol in de geschiedenis. Het thema dat er nog het meeste uitkomt is hoe ze altijd heeft moeten vechten, als dochter van de kruidenier en vooral als vrouw in een gesloten mannenmaatschappij.
De film toont steeds fragmenten uit haar persoonlijke en politieke leven (van mijnwerkersstaking tot IRA aanslagen en hongerstakingen en de protesten tegen de beruchte poll tax). Er is veel protest te zien, maar het waarom wordt niet echt duidelijk. Hetzelfde geldt voor de oorlog over de Falkland, Thatcher geeft niet op en gaat ten oorlog. Maar ze wordt er ook door geraakt doordat ze alle families van overleden soldaten een persoonlijke brief schrijft. Maar de betekenis van de oorlog in de positie van Groot-Brittanië in de wereld, voor Argentinië of de binnenlandse politiek komt niet aan orde.
De film lijkt wat dat betreft een beetje op de film over Beatrix, leuk en interessant om naar te kijken (en opvallend hoe Thatcher haar haar een wezenlijk andere stijl geeft als ze partijleider wil worden - meer Beatrixachtig). Je hebt het gevoel in haar leven binnen te kijken. Wat dat betreft is een moderne film die gaat over gevoelens, terwijl ze zelf voor meer aandacht voor ideeën pleit. Maar een echt spannende film over of de politieke Thatcher, of wie ze was of de relatie man - vrouw in de (Britse) politiek wordt het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten