Het regent, en het regent. Gedurende de hele voorstelling 'Spoken' regent het. Het toneelbeeld is prachtig, regen, droefheid, een eettafel, een zitje en twee schuivende wanden met videoprojecties. De regen benadrukt de sombere stemming aan het Noorse fjord waar Spoken van Ibsen zich afspeelt. Toneelgroep Amsterdam zorgt een beklemmende voorstelling; aan het noodlot is niet te ontsnappen. Hoewel de zoon Oswald probeert te ontsnappen uit het sombere huis naar het licht en de kunst, haalt het verleden van zijn vader hem dubbel in. Niet alleen wil ook hij zich 'vergrijpen' aan een dienstmeisje, ook de syfilis van zijn vader treft hem.Hans Kesting is een gladde dominee Manders die alleen al met zijn handen de dubbelzinnige en sluwe kanten van de dominee tekent. Marieke Heebink zet een moeder neer die uit alle macht geprobeerd heeft haar zoon te redden, de 'onechte' dochter van haar man een plaats in haar leven te geven, de naam van haar man ondanks al zijn liederlijkheid hoog te houden en dan moet ontdekken dat ze heeft gefaald, dat de spoken haar inhalen. Eelco Smits speelt de zoon Oswald die langzaam beseft dat hij gek wordt. De scènes tussen moeder en zoon roepen 'Angels in America' in herinnering waarin Marieke Heebink en Eelco Smits schoonmoeder en zoon waren. Het einde is beklemmend Oswald die naar de zon verlangt, er om schreeuwt, maar de zon komt niet door de regen heen. Zijn moeder kan haar liefde alleen nog tonen door hem uit zijn lijden te verlossen. En daar ligt hij als geliefde dode zoon in haar armen; een piëta in de regen.
Foto: Jan Versweyveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten