Na de intense uitvoering van Billy Budd is deze uitvoering van Platée van Rameau door De Nederlandse Opera vooral luchtig. Vrolijke muziek en een nietszeggend verhaal, maar de twist komt op het einde. Het verhaal van Jupiter die om zijn vrouw Juno van haar jaloezie te genezen, doet alsof hij met de lelijke bosnymf Platée wil trouwen.Aan de aankleding en regie is niets 17e eeuws. De setting is nu een toiletjuffrouw in de jaren '60/'70 en de aankleding en het decor zijn perfect als beeld. Tegelijkertijd is de voorstelling eerst te veel over de top. Het is te zeer bedoeld om grappig te zijn en blijft daarmee leuk om naar te kijken (en natuurlijk te luisteren) maar meer ook niet. Schijnbaar in contrast daarmee is het einde. Op het moment dat het huwelijk gesloten gaat worden trekt een als priester verkleedde Juno de sluier van Platée af en barst in lachen uit. Van zo'n vrouw kan Jupiter onmogelijk houden, hoongelach is dan ook haar deel. Misschien juist door het over de top zijn van de scènes daarvoor raakt deze scène wel. Je bent ontroert omdat voor
Platée de liefde en het geluk even echt scheen, zij wordt nu buitengesloten en bespot. Waar de muziek het gelacht en de bespotting laat horen, benadrukt de regie het tragische en na al het amusante werkt dat zeer goed.
De muziek wordt goed uitgevoerd door de Akademie für Alte Musik Berlijn onder leiding van René Jacobs. Succes van de avond is natuurlijk terecht de bariton die Colin Lee gestalte en stem geeft. Bovendien is het altijd weer mooi om Johannette Zomer te horen zingen bij de DNO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten