'La voix humane' is een tekst van Jean Cocteau uit 1927 een tijd toen de telefoon nog nieuw was. Er is dus nog sprake van andere mensen die op de lijn zitten en van een telefoniste. Het thema is echter van alle tijden de geliefde die een laatste gesprek voert met haar liefde. Halina Reijn houdt de zaal anderhalf uur in haar ban met hoe ze tegen beter weten in dapper probeert te zijn, zich wil vasthouden aan zijn schoenen en de mooie herinneringen en hoe ze worstelt of ze zonder die liefde kan leven. Ze heeft geleefd via deze liefde, en daarmee verloor ze misschien zichzelf en is er dan nog een toekomst? Het is naturel, maar intens. De oude elementen zitten in de tekst, maar het is ook modern.Het toneelbeeld is prachtig, een raam in een flat. Soms is ze uit het zicht. Het licht in de kamer verandert, het raam schuift open en de geluiden van de stad komen naar binnen. Soms klinkt muziek. Het beeld doet even denken aan de Tien Geboden waar ook een boodschap via het raam wordt gegeven. Dit beeld is echter strakker, intenser ook en alle focus ligt op het gesprek en hoe je dat door het raam volgt. Ze wil het gesprek niet beëindigen omdat ook dan de liefde definitief eindigt, wat is er dan nog mogelijk? Het verhaal raakt je, het beeld raakt je, maar vooral het spel van Halina Reijn raakt je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten