Juliana op de fiets, prinsesjes die spelen op het gazon voor Paleis Soestdijk. De voorstelling Orfeo ed Euridice gebruikt de beelden uit ons collectieve geheugen op een effectieve manier. Als je het paleis dan in de verte achter de vijver ziet liggen, komen direct beelden terug als in een Polygoon-journaal. De aankleding van de voorstelling is prachtig, met de vijver en een eiland daarin als speelvloer. Er komen bootjes met het koor traag over het water aangevaren, er wordt gedanst in het water, gelopen, gefietst, er is vuur, er spuit water, een uil vliegt over en zelfs het vuurwerk ontbreekt niet. Als op het einde dan ook nog de verschillende paren uit de koninklijke familie (Emma, Wilhelmina, Juliana en Maxima met hun gade verschijnen - maar was Beatrix) is het beeld compleet.
De voorstelling is daarmee ook meer beeld en spektakel dan een doorleefde opera over de liefde en de dood. Het live spelende orkest klinkt soms wat blikkerig, Orfeo en Euridice zingen mooi, zo ook Amor en het koor. Maar de liefdesgeschiedenis raakt deze keer niet echt. Misschien door de afstand die in de openlucht natuurlijk groter is, misschien door het spektakel (hoewel dat er ook bij andere opera's natuurlijk wel is)? Is het het happy end dat Gluck wel in de opera brengt in tegenstelling tot Monteverdi? Het was zeker een mooie avond met mooie beelden en associaties, maar niet de meest wezenlijke voorstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten