Het theaterseizoen is voorbij, maar op festivals is gelukkig nog theater te zien. Zaterdagavond togen we daarom naar het Over het IJ-festival in Amsterdam-Noord. Na het uitzicht bij de onderzeebootloods over de Maas, keken we nu dus over het IJ uit. De avond begon met een mooie intieme voorstelling 'Het vermoeden dat we door moesten' van Mimetheatergroep Bambie. Een lege straat waar je naar kijkt met een koptelefoon op en bij elke voorbijganger vraag je je af of die deel is van de voorstelling of niet. De straat eindigt met een prachtige blauwe loodsdeur en daar in de verte komen twee mannen aan gelopen. Je volgt hun tocht, hun spel, hun verlangen misschien op de grond te gaan liggen en hun vertrek. Een mooi soms verstild beeld en een poëtische tekst.Het hoogtepunt van de avond is '4.48 psychosis' in regie van Thibaud Delpeut en met een fantastisch spelende Wendell Jaspers. De voorstelling wordt gespeeld in de enorm grote hal van Stork. Achter het speelvlak strekt de hal zich nog tientallen meters uit, de vrouw is alleen in een lege ruimte. Alleen met haar gekte, maar ook met het geluid. Het geluid van een hartslag, de stem van haar therapeut en de geluiden van de waanzin. Het beginbeeld is prachtig zoals ze staat op een stoel in één pose, waarbij je denkt aan het beeld van een gehangene of een heilige met haar wonden.
Als ze spreekt, spreekt ze over haar liefde, over hoe het niet meer mogelijk is te leven, over hoe haar therapeut spreekt, over waarom niemand haar vraagt waarom sneed je in jezelf, over de onmogelijkheid van contact, over de gekte. Ze is bezeten, ze stelt zich aan, ze is gek en ze is verdrietig. Ze komt zo steeds dichterbij en tegelijkertijd weet je dat ze niet te bereiken is. Dat raakt, dat kruipt onder je huid, zodat je wil troosten en krabben. Een voorstelling die onderhuids blijft steken.
Foto: Roel van Berckelaer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten