Ria Eimers en Bert Luppes vormen een schitterend acteursduo. Een paar jaar geleden waren ze een fantastische Martha en George in 'Who's afraid of Virginia Woolf' van het Onafhankelijk Toneel. Nu staan ze - in een korte herneming - in 'De Geit of wie is Sylvia' ook van Edward Albee en het OT. Het is prachtig hoe ze met hun blikken zoveel kunnen uitdrukken, hun liefde, maar ook de gekwetsheid van Stevie (Ria Eimers) beseffend dat haar man Martin (Bert Luppes) daadwerkelijk van een geit houdt. Bert Luppes overtuigt in zijn gekweldheid, zijn wrange humor die ondanks alles toch naar boven blijft komen en zijn in oprechtheid van de onverklaarbare liefde voor De Geit. Hij wordt niet belachelijk, maar is oprecht getroffen door de openbaring van deze onmogelijke liefde. Ria Eimers is geslagen, is opstandig en laat zien hoe haar vertrouwen verdwijnt. Als het niet mogelijk is de dag opnieuw te laten beginnen dan rest alleen hem te vernietigen die ook haar vernietigde.Het eerste deel van het stuk is soms hilarisch, maar het lachen gaat over naar ontroering. De muziek onderstreept de onmogelijkheid en het verlies. De beste vriend is een karikatuur, maar toch passend, de zoon daadwerkelijk een opstandige, zoekende puber. De homo-erotische scène tussen vader en zoon roept een zekere verwarring op, maar toont ook het zoekende van de liefde . (Opmerkelijk genoeg zat in De Storm afgelopen vrijdag ook een homo-erotische scène tussen twee van de zeelieden die schipbreuk leden op het eiland - zo grijpen voorstellingen onbedoeld in elkaar.) Het einde is toch onverwacht en deels krijg je het gevoel dat Albee een deus ex machina ingreep nodig had om het stuk te beëindigen. Of is zo dat als Martin en Stevie elkaar beide vernietigd hebben er een mogelijkheid is om weer liefde te ontdekken, om als Martha en George zonder illusies toch verder te gaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten