Een zonnige zaterdag is een mooi moment om in de Grote Kerk in Dordrecht de tentoonstelling Calvijn & Wij te bekijken. Het is een prachtige kerk, met veel bewerkte grafstenen en zelfs op deze dag een organist die aan het spelen was wat zeker een extra dimensie toevoegde. Op de tentoonstelling wordt met tekst, animaties en interviews met bekende (waarom weer Antoine Bodar; hem over ijdelheid horen praten is sowieso niet geloofwaardig) en onbekende Nederlanders een beeld geschetst van zowel de geschiedenis van Calvijn als de betekenis van het Calvinisme.Het geeft een goed beeld van het dubbele van het denken van Calvijn: enerzijds de focus op de tekst en de eigen geloofsbelevenis en anderzijds de predestinatie (wij zijn allen zondig en alleen door de genade van Jezus worden een aantal mensen gered en er is niets wat je er zelf aan kunt doen) en de kerkeraad als hoeder van de moraal en het gedrag. In mijn beeld leidt dat tot de kerkeraad als een gedachten- en moraalpolitie. Toevallig lees ik ondertussen een boek over Moskou 1937 en de passages daarin over de Stalinistische schijnprocessen met zelfkritiek en bekentenissen, hebben wel enige gelijkenis met een kerkeraad (natuurlijk zijn die processen ook onvergelijkbaar veel erger) die kritiek geeft en waar zelfkritiek en berouw getoond moet worden door de zondaar of de communistische renegaat.
De tentoonstelling staat ook stil bij de Dordtse Synode en elders in de kerk is er zelfs een schaalmodel van de Synode met poppetjes er in (wat zou Hotel Modern daarvan kunnen maken?). De speciale artikelen bij de tentoonstelling Calvijn-wijn, Calvijn-jenever en Calvijn-sleutelhangers doen niet echt geloofwaardig aan. Het is prettig na de tentoonstelling weer de zon in te stappen en te voelen dat je van het leven genieten mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten