Bij het verschijnen van het boek 'Disgrace' van J.M. Coetzee in 1999 sloeg het boek in als een bom en leidde het tot veel discussie. Was het boek een metafoor voor het nieuwe Zuid-Afrika of was het toch vooral een roman die tot het bot ging over hoe diep een mens kan zinken of juist hoe veerkrachtig de mens is. Het boek ontrekt zich aan een eenduidige interpretatie en dat is bij uitstek de kracht er van.
Nu dus de film. De vraag is hoe de vragen uit het boek zich vertalen naar film. Dat is goed gelukt. Ook de film geeft geen eenduidige antwoorden. Hoewel grotendeels gefilmd uit het perspectief van professor David Lurie, leidt dit er niet toe dat je hem automatisch gelijk geeft. Hij moet de universiteit verlaten nadat zijn eenzijdige affaire met een studente misloopt en gaat naar zijn dochter op het Zuid-Afrikaanse platteland waar ze het slachtoffer worden van een overal en zijn dochter verkracht wordt. Ook zijn dochter, Lucy, haar mede-landeigenaar Petreus en Bev, de vrijwilligster uit de dierenkliniek, hebben elk hun eigen verhaal en je weet niet wie er nu 'gelijk' heeft. Het landschap is schitterend, hoewel de term 'schuldig landschap' wel steeds opkomt. De film voegt nog een extra scene toe aan het boek. Het boek eindigt met David die de hond waar hij die week voor zorgde ook laat inslapen ''Yes, I'm giving him up." Dat beeld is zwarter dan in de film waar hij thee gaat drinken bij Lucy, al weet je ook in de film niet wat de toekomst zal brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten