Het begint te sneeuwen. Eenzaam staat daar de vader van de verdronken Pavel. Verdronken omdat het ijs het niet hield. Terwijl zijn berekening had uitgewezen dat het sterk genoeg moest zijn. Vol verdriet en vol boosheid staat hij daar, maar vooral alleen. Zacht klinkt er een speeldoosje. Hij is één van de wezen van God.
Een paar weken gelezen zag ik een preview van 'God's Wezen'. KRT bracht, in regie van Minnekus de Groot, vier van de tien geboden uit de voorstelling van NTGent/Wunderbaum van jaren geleden (gebaseerd op de Dekolog van Kieslowski). Afgelopen vrijdag was de première en de voorstelling was sterk gegroeid. Gegroeid omdat de spelers losser waren in hun spel, gegroeid in hoe de eigen jeugdherinneringen van de spelers zich verweven met de Dekaloog. Bovendien zijn de beelden nog sterker. Beelden als de handen van de vader en dochter die steeds dichter bij elkaar komen omdat zij denkt dat hij niet haar echte vader is. Beelden als van de moeder die naar zoon blijft kijken ook al is hij een moordenaar. De live muziek voegt een extra laag aan de voorstelling toe. Soms ondersteunend, soms scherp, zoals het ademen tijdens de beschrijving van de moord op de taxichauffeur.
Het is een bijzondere voorstelling die laat zien hoe dramatische verhalen ook de verhalen zijn van gewone mensen die onze buren zouden kunnen zijn.
Foto: Kees Dennik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten