'Het geheim van de Eenhoorn' was één van de eerste stripboeken die ik las. Mijn tante had het stripboek en als we daar logeerden, hoorde Kuifje lezen er bij. In de bioscoop blijk ik niet de enige met jeugdsentiment; de zaal zit vol met dertigers, veertigers en vijftigers. De twee tieners met wie wij zijn, kennen Kuifje eigenlijk alleen van tekenfilms op televisie.
De film is een meer dan geslaagde verfilming van in feite drie Kuifjes die vrij bewerkt zijn. Hoewel de verhalen van 'Het geheim van de Eenhoorn', 'De schat van scharlaken Rackam' en 'De krab met gulden scharen' door elkaar zijn geweven, is een sterk en logisch nieuw verhaal ontstaan. Een verhaal waarin veel klassieke beelden tot leven komen. Beelden van Kuifje en kapitein Haddock, van Bobby en van Jansen en Jansens (met hun portefeuilles aan elastiek). Beelden zo uit de stripboeken, zodat het een feest der herkenning is. Maar ook nieuwe beelden, zoals het fantastisch vormgegeven zeegevecht tussen de Eenhoorn en de piraten.
Technisch is de film prachtig gemaakt, met de 'motion capture' techniek die leidt tot een goede combi van menselijke bewegingen in een stripstijl. Gelukkig is ook de Milanese nachtegaal van de partij om glas te laten barsten. Zijn er de flauwe grapjes, met de wiskey van Haddock, de havens en kasteel Molensloot. En niet te vergeten beelden van Kuifje die een vliegtuig kan vliegen omdat hij er ooit een reportage over schreef. Het einde vormt meteen iets om naar uit te kijken: de belofte van een nieuwe film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten