Wat zag ik de laatste weken...

Een blog bijhouden vereist tijd, energie en discipline en soms zijn er wel eens tijden dat die combinatie er niet in voldoende mate is. De afgelopen weken koos ik er voor wel dingen te zien, maar schreef ik er minder over. Maar nu de winter valt, weer een overzicht en als het goed gaat weer regelmatig een terugblik op wat ik zag.
Maar kort nog een paar hoogtepunten van de laatste weken.
Na het fantastische San Francisco van De Warme Winkel was er ook Luitenantenduetten. Een tere voorstelling over het belang van kunst, zelfs als al het andere wordt bedreigd. Nog even wachten want over twee weken zijn ze weer in Rotterdam.
Trommelen in de nacht van het Rotheater was prachtig vormgegeven met een langzaam verschuivende achterwand als een schildering. De trommels gaven het verhaal een extra spanning, maar het was duidelijk niet één van de sterkste stukken van Brecht.
De siel van de mier was een mooie solo van Josse de Pauw op een tekst van David van Reybrouck. Intens en spannend, maar de sterke emotie van Missie bleef voor mij uit.
'Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen' is de beroemde dichtregel van Jacob Israel de Haan. Ooit was er het Rotterdamse homocafe Mateloos, nu een voorstelling met levensverhalen van homoseksuele ouderen. De voorstelling was bijzonder doordat terwijl een scene werd gespeeld, de betrokkene er naast zat en levensgroot op het videoscherm verscheen.
In de week van de geschiedenis presenteerde 'Het Lage Licht' een historische theatervertelling over de Zandstraat, ooit de rosse buurt van Rotterdam die verdween door de komst van het stadhuis. Een sprankelende combinatie van een historische lezing door Paul van der Laan en inkijkjes in het leven van toen tot aan Jan Jurk toe.
Het RDM-terrein bood onderdak aan de uitvoering van 'The Black Knight' een tamelijk pompeus muziekstuk van Elgar. Maar de vormgeving voegde veel toe, de belichting in de grote hal. De foto van de koning die steeds verder verging. De zwarte ridder op zijn paard, en als vrolijke verrassing Ipads die het brandende vuur toonde. Een bijzondere ervaring.
Maar het culturele hoogtepunt lag buiten het theater. Dat is de Van Eycktentoonstelling in Boijmans. Dit moet iedereen gaan zien en nog eens zien. Voor de werken in de aanloop naar zijn werk, voor de devotie die er uit spreekt, maar vooral voor zijn eigen werken. Die blijven onovertroffen.