Na ‘De vrek’ is ‘Tartuffe’ de tweede Molière van het seizoen die we seizoen. Ook hier staat de schijnheiligheid centraal in een familie die steeds verder desintegreert. Tegelijkertijd zijn het ook twee volstrekt andere voorstellingen. Na een proloog van de zeer geïntegreerde Bulgaarse bediende die poeziëversjes en liedjes reciteert is er de meest spectaculaire openingsscene. Grote confettikanonnen blijven confetti en slierten afschieten in een prachtige belichting. Het toneel wordt voller en voller. Prachtig en tegelijk schrijnend om te zien, hier zijn we aan het einde van het feest.
Het duurt dan ook niet lang voor Tartuffe opkomt en Orgon, de heer des huizes in de ban raakt van de godsdienst van Orgon. Wim Opbrouck speelt Orgon magistraal, over de top, licht, waanzinnig, dansant, zingend en verloren. Een feest om naar te kijken en om te zien hoe allen zich tot hem verhouden en zich ook steeds meer tot Tartuffe gaan verhouden.
In deze uitvoering verliest Orgon, hij komt te laat bij zinnen. Zijn huis, zijn vrouw en zijn bediende zijn nu van Tartuffe. Was er eerst de schijn van het feest, was er even de schijn van het geloof, nu is er geen schijn meer.
Foto: Phile Deprez
Geen opmerkingen:
Een reactie posten