Het blijft een toneelklassieker King Lear. Elke keer als je het ziet komen eerdere voorstellingen terug (Freek de Jonge als nar bijvoorbeeld of Ton Lütz als King Lear). De vraag hoe wordt er nu met de uitgestoken ogen van Kent omgegaan. Nu op 13 november vol verwachting naar Jack Wouterse als King Lear. Een prachtig acteur die te weinig in mooie voorstellingen te zien is. Hij droeg de voorstelling ook als woedende, teleurgestelde en wispelturige vader, maar ook als gekwetste en eenzame figuur. Vooral met de dode Cordelia in zijn armen is het verdriet voelbaar.
De kolderieke aanpak was soms even wennen; de vraag is hoe het gewerkt zou hebben met een meer ingetogen benadering. Maar een prachtig decor dat hoog het toneel opgaat vol trappen. De stormscene waar de wind je letterlijk in het gezicht blaast. De twee verhaallijnen die mooi door elkaar waren geweven (hoewel dan pas opvalt dat het toch erg handig is het stuk al vaker gezien te hebben anders blijft het lastig alle figuren uit elkaar te houden).
Kortom een goede King Lear om in geheugen te behouden.
De kolderieke aanpak was soms even wennen; de vraag is hoe het gewerkt zou hebben met een meer ingetogen benadering. Maar een prachtig decor dat hoog het toneel opgaat vol trappen. De stormscene waar de wind je letterlijk in het gezicht blaast. De twee verhaallijnen die mooi door elkaar waren geweven (hoewel dan pas opvalt dat het toch erg handig is het stuk al vaker gezien te hebben anders blijft het lastig alle figuren uit elkaar te houden).
Kortom een goede King Lear om in geheugen te behouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten