Een sprankelende en ontroerende Faust

Een voorstelling met de titel 'Faust ofte krakeling beneden de louteringsberg' intrigeert alleen al door de titel. In een onnavolgbaar Vlaams ontrolt zich een vervolgens een fenomenale voorstelling. Jan Decleir en Koen de Sutter vormen een speels en duivels duo als Faust en Mefisto. Een duo waarbij Faust zich laat verleiden tot lust en genot. Waarbij alles in het leven een spel wordt, de liefde noch het geloof langer telt.
De tekst van Pjeroo Roobjee is fantastisch, oude woorden, nieuwe woorden, poëtisch en onnavolgbaar Vlaams. Een tekst die zo bijzonder is en toch zo makkelijk er uit komt. De voorstelling is niet alleen sprankelend en vol humor, maar is ook ontroerend. Koen de Sutter is een Gretchen die eerst een dom wichtje lijkt, maar vooral ontroerend is als ze verlaten is en gek van verdriet om de dood van kind. Een weergaloze voorstelling.

De troost van vreemden

Iedereen die wel eens in Venetië is geweest herkent het gevoel waarbij je je afvraagt of je het bruggetje nu al eerder gepasseerd had. Hoewel Googlemaps het makkelijker maakt, was het vorig jaar tijdens de Biënnale af en toe flink zoeken naar de landenpavilloens in de stad. En in 'De troost van vreemden' van Bonheur is er dan opeens een vreemdeling die de man en vrouw aanspreekt. De toeristen worden aangesproken door de gedistingeerde 'ex-pat'. Door degene die de twee culturen verenigd, vertrouwd maar toch ook exotisch. Bekend en spannend.
Zo'n ontmoeting doorbreekt de sleur en lijkt aantrekkelijk. Maar er is een geheim. Een gruwelijk geheim. Hoewel de vreemdeling en zijn mysterieuze vrouw prachtig gestalte krijgen bij Bonheur, ontbreekt het een beetje aan het verlangen bij het jonge paar naar de exotische vreemdeling. Waarom gaan ze mee, en belangrijker waarom keren ze terug .... Dat had in de voorstelling meer reliëf kunnen krijgen.
Het decor is als altijd fantastisch bij Bonheur. Een ronddraaiende trap die ook als Venetiaanse brug fungeert domineert het decor. Enerzijds licht, anderzijds moeilijk te beklimmen en met het onbekende erachter. En dat trekt, meer dan soms verstandig is.

Das Leben auf der Praca Roosevelt

Duits theater is zelden in Rotterdam te zien. Nu was dus de regie te zien die Alize Zandwijk bij Theater Bromen maakte van Das Leben auf der Praca Roosevelt, een nieuw stuk van Dea Loher. Een voorstelling met veel herkenbare Ro Theater elementen: de vormen, de altijd bijzondere Fania Sorel en de muziek van Beppe Costa.
Het is een voorstelling over de levens, de ziekten en de dood op en rond het Roosevelt plein in Sao Paolo. Het zijn heftige verhalen. Verhalen over de politieman die zijn zoon uit de drugshandel wil halen en daarmee onbedoeld zijn gruwelijke dood op zijn geweten heeft. Welk leven rest hem dan nog? En zijn vrouw die hem verliet? De transseksueel en haar vriendin die onverwacht sterft. De zakenman die niet meer in wapens wil handelen en toch onverwacht liefde vindt bij de dame die de bingogetallen opleest. Gewone mensen met bijzondere verhalen, vaak met een zwaar lot. Een lot dat soms wel wat ver van je eigen leven afstaat. Maar het spel is intens en raakt je.

Foto: Joerg Landsberg

Wat zag ik de laatste weken...

Een blog bijhouden vereist tijd, energie en discipline en soms zijn er wel eens tijden dat die combinatie er niet in voldoende mate is. De afgelopen weken koos ik er voor wel dingen te zien, maar schreef ik er minder over. Maar nu de winter valt, weer een overzicht en als het goed gaat weer regelmatig een terugblik op wat ik zag.
Maar kort nog een paar hoogtepunten van de laatste weken.
Na het fantastische San Francisco van De Warme Winkel was er ook Luitenantenduetten. Een tere voorstelling over het belang van kunst, zelfs als al het andere wordt bedreigd. Nog even wachten want over twee weken zijn ze weer in Rotterdam.
Trommelen in de nacht van het Rotheater was prachtig vormgegeven met een langzaam verschuivende achterwand als een schildering. De trommels gaven het verhaal een extra spanning, maar het was duidelijk niet één van de sterkste stukken van Brecht.
De siel van de mier was een mooie solo van Josse de Pauw op een tekst van David van Reybrouck. Intens en spannend, maar de sterke emotie van Missie bleef voor mij uit.
'Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen' is de beroemde dichtregel van Jacob Israel de Haan. Ooit was er het Rotterdamse homocafe Mateloos, nu een voorstelling met levensverhalen van homoseksuele ouderen. De voorstelling was bijzonder doordat terwijl een scene werd gespeeld, de betrokkene er naast zat en levensgroot op het videoscherm verscheen.
In de week van de geschiedenis presenteerde 'Het Lage Licht' een historische theatervertelling over de Zandstraat, ooit de rosse buurt van Rotterdam die verdween door de komst van het stadhuis. Een sprankelende combinatie van een historische lezing door Paul van der Laan en inkijkjes in het leven van toen tot aan Jan Jurk toe.
Het RDM-terrein bood onderdak aan de uitvoering van 'The Black Knight' een tamelijk pompeus muziekstuk van Elgar. Maar de vormgeving voegde veel toe, de belichting in de grote hal. De foto van de koning die steeds verder verging. De zwarte ridder op zijn paard, en als vrolijke verrassing Ipads die het brandende vuur toonde. Een bijzondere ervaring.
Maar het culturele hoogtepunt lag buiten het theater. Dat is de Van Eycktentoonstelling in Boijmans. Dit moet iedereen gaan zien en nog eens zien. Voor de werken in de aanloop naar zijn werk, voor de devotie die er uit spreekt, maar vooral voor zijn eigen werken. Die blijven onovertroffen.

Niet voor niets op de fiets.

Dat is de titel van mijn blog op www.ikdoehetmyway.nl een interessante site over alle soorten verkeer in de regio Rotterdam. Dus nu een keer niet over toneel of film, maar over mijn fiets.

Kiefer in Rotterdam en Duisburg.

Kiefer is een schilder van wie je in Nederlandse musea niet zo heel vaak werk ziet. Boijmans kreeg onlangs 'Wohin wir uns wenden im Gewitter der Rosen, ist die Nacht mit Dornen erhellt' (1998) in langdurige bruikleen. Dat bleek een goede aanleiding om een tentoonstelling te maken met twee andere Kiefer's en andere Duitse schilders van Baselitz tot Richter. De Kiefer is monumentaal en combineert ingetogen klaprozen, prikkeldraad en de nummers van sterren. Een prachtige aanwinst.
Deze tentoonstelling vormde een mooi vervolg op de tentoonstelling met tekeningen, gouachen en boeken van Kiefer en Beuys die in Museum Kupfermühle in Duisburg te zien is. Dat vormde een mooie tussenstop op de weg terug van de dOCUMENTA. Het prachtige museum herbergt sowieso al een groot aantal werken van Kiefer en met deze tentoonstelling wordt daar een extra dimensie aan toegevoegd. Juist door de tekeningen en de boeken kan je de ontwikkeling van zijn werk volgen en komen elementen steeds terug. Zeker de moeite waard om beide tentoonstellingen te gaan zien.

San Francisco. De crisis volgens De Warme Winkel.

Soms krijgt een toch al goede voorstelling nog een extra dimensie. Zoiets gebeurde - in ieder geval in mijn hoofd - afgelopen vrijdag bij San Francisco van De Warme Winkel. De voorstelling geeft een beeld van een zogenaamde mislukte voorstelling over hoe je theater kan maken in en over de crisis. De voorstelling vond plaats in het kader van het OT Festival. En waar De Warme Winkel ongeschonden uit de strijd om de verminderde subsidies lijkt te komen, geldt het tegendeel voor OT. Als in de voorstelling Mara van Vlijmen en Vincent Rietveld dan spreken over de druk die zij voelen omdat zij door mogen en vele anderen niet en je hoort de artistieke leiding van het OT achter je meelachen, dan is dat op zijn minst bijzonder.
Sowieso is het een bijzondere voorstelling. De locatie is een kelder vlakbij het OT, met slechts tapijt, een aantal witte lakens, en een gitaar. Daar blijkt weer - crisis of niet, kans of niet - echt theater niets anders nodig dan heeft dan goede acteurs (Mara van Vlijmen en Vincent Rietveld zijn zeer goed), een goed verhaal en energie. De voorstelling is alles wat je maar kan wensen. Slim, beeldend (want ook al lijkt er niets te zien - alle verhalen komen vol beelden tot leven), onverwacht, ontregelend, ontroerend en vol met energie. Bovendien maken talloze verwijzingen naar mensen binnen en buiten het theater het erg grappig, maar nooit goedkoop.
Hoewel het soms lijkt of de ene inval is na de andere inval wordt uitgespeeld, gaat het steeds over de crisis. De crisis over wat die voor de economie, de kunsten, onszelf betekent en hoe je er wel of niet aan kunt ontsnappen. Niet door de andere kant op te kijken, maar wel door er anders naar te kijken en te blijven doen waar je goed in bent en waar je passie ligt.
De Warme Winkel bewijst juist in de crisis de noodzaak van theater. Een voorstelling vol passie, intelligentie en met appeltaart, die niet alleen op dat moment fantastisch is, maar nog lang nawerkt in je hoofd. En waar hippiemuziek met zaklamp en discobol het best mogelijke effect geeft. Nog een paar keer te zien in Amsterdam, Antwerpen en Groningen.